De aankomst van Fritz en Bette Haug was altijd een belevenis. In hun trailer bevonden zich Sindri, een heel klein (1,21m) maar razendsnel telgangertje en Háleggur die gewoon gek was... Als Fritz met zijn trailer stil bleef staan stond die gewoon te stuiteren als gevolg van de stennis die Háleggur en Sindri maakten. Háleggur werd dan ook in de trailer opgezadeld, waarna de voorklep werd opengegooid (oh, vandaar die vuurklep) en Fritz + Háleggur naar buiten stormen en via de ringmeester de baan in stuiven, ongeacht of daar nog een andere combinatie bezig is of niet. Direct na zijn proef vloog de combinatie dan de baan uit en de trailer weer in, nu via de achterklep. En dan volgde weer het ritueel gestamp en gestuiter van de trailer tijdens het afzadelen. Het werd natuurlijk moeilijk als ze in de prijzen vallen en “gewoon” tussen de andere paarden moesten opkomen, om over de ereronde maar helemaal te zwijgen.
Ook een speciale belevenis was een rentelgang met Sindri. Bette, met een lengte van zo’n 1,90m., op Sindri met schofthoogte 1.21m. Bette schopte de beugels van haar lange benen en legde ze (de beugels) over het zadel opdat Sindri er niet in zou stappen. In die tijd waren speciale beslagregels nog niet uitgevonden. Dat was min of meer een punt van onderhandeling tijdens de laatste dag voor de wedstrijd als de deelnemerslijsten en het velletje papier met toernooiregels werd uitgetikt. Dus dubbele 10 mm ijzers? Moest kunnen!, maar dan liefst niet met van die korte hoefnagels. Toen ik de finishvlag stond te zwaaien (voor de tijdwaarnemers die toen nog aan de start stonden en afklokten op mijn finishvlag!) zag ik de ijzers van de achterhoef van Sindri loskomen en als in een vertraagde film op me af komen. Ik trok instinctief mijn hoofd in en ik hoorde ze voorbij fluiten. Net mis. Maar toch wel een kras aan mijn oor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten