Ik reed in die tijd nog wel eens samen met Toy Merx als leiding met een groep kampkindertjes en Krummi was met zijn dikke kont, zijn grote massa en rustige karakter dan een goede stopperspil en een betrouwbaar leidingpaard. Krummi was een goed leidingpaard, een rots in de branding bij een dreigende stampede van een groep ruitertjes en fanatieke IJslanders. Krummi was niet mooi en ook niet spectaculair, maar zeer betrouwbaar en effectief. Maar een ongeluk zit in een klein hoekje, of liever, om een klein hoekje….
Een om die hoek scheurende trekker verraste ons totaal. Even leek het er op dat we de nu spontaan ontkiemende stampede nog net in de kiem zouden kunnen smoren. Maar toen ook de plaatselijke kettinghond een duit in het zakje deed, was het verdere verloop onvermijdelijk: de hele groep ging nu definitief aan de kletter en spetterde ons links en rechts voorbij. In het gedrang vielen de kindertjes als rijpe appeltjes in de greppel naast de weg.
Toy en ik verzamelden losse kindertjes en losse paarden en telden na of er van allebei evenveel waren. Dat klopte gelukkig en dus konden we weer verder. Maar we hadden één vraagje vergeten, namelijk: “iedereen nog heel”? Want juist dat was nou precies niet het geval. Een heel klein poppetje van een meisje was zo boos dat ze gewoon stond te schuimbekken waarbij ze zo door het lint ging dat ze de leiding tegen de schenen schopte. Letterlijk (en raak). En eerlijk is eerlijk, ze had ook wel reden om boos te zijn. Want in haar hand hield ze haar nieuwe stifttand. Die was de vorige dag net herplaatst, na de voorlaatste valpartij. Jammer, maar daar ben je toch voor verzekerd als ponykamp...of niet..... toch??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten