In het weekend hebben paarden op een paardenbedrijf niet zomaar vanzelfsprekend rust. Weliswaar gaan de kindertjes op zaterdag en komt de nieuwe lichting op zondag, maar er zijn ook nog vaste weekendklanten die vaak van heinde en verre kwamen en komen voor hun wekelijkse dosis IJslandergevoel. Daar kon je ook wat mee beleven. Velen vonden zichzelf een hele ruiter en vroegen dan ook de eerste keer meteen maar om “een pittig paardje”. Vooral ruiters uit de KWPN-hoek hadden daar een handje van, want die waren immers gewend aan "echte paarden" en met zo'n kinderpony zou het wel weer zo'n tam wandelritje worden en daar hadden ze hun goeie geld niet voor uitgegeven.
Een dergelijke arrogantie, dat dédain bracht in ons gemoed iets boosaardigs teweeg. Aan hun wens werd grijnzend van voorpret voldaan. Het kwam dan ook met enige regelmaat voor dat zo'n "echte ruiter" te voet en dus aanmerkelijk gekalmeerd weer terugkwam, soms met die kinderpony aan de teugel meevoerend, maar ook wel in zijn eentje,
Maar voor ruiters die als het ware smeekten om een heel bijzondere behandeling had den we Racourt (spreek uit “Rakker”, begrijpt u wel??). Normaliter een braaf manegepaard, op stem te longeren en dus bij uitstek geschikt als lespaard voor beginnelingen. Maar o wee de ruiter die tijdens een buitenrit niet goed oplette. “Toevallig” reden we dan vaak een rondje langs en door het ven. En dan was het maar een kwestie van afwachten tot Racourt zich schudde en behaaglijk kreunend met ruiter en al door de knieën ging om in het ven eens lekker te gaan rollen. Succes verzekerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten