Het fenomeen IJslander ponykamp en IJslanderbedrijf leerde ik kennen toen ik “toevallig” naast de Fitjamyri Hoeve van de familie Faber kwam te wonen. In Vemde vlak bij Epe. Ik woonde pas een dag of twee in Vemde. De belangrijkste verhuisdozen waren inmiddels uitgepakt. Eindelijk gelegenheid om de tuin in te lopen en te kijken waar ik de moestuin en het geitenweitje zou plannen. Ik was nog geen 10 minuten buiten toen ik een stevige, bebaarde man op een trekker zag rijden achter de heg.
Overigens, waar kwam eigenlijk dat ratelende geluid vandaan. Waarschijnlijk kwam het van de trekker of een werktuig dat er op was aangesloten. Want hij reed op een trekker, toch? Althans dat leek zo, want zijn hoofd bewoog zich precies horizontaal. Groot was mijn verbazing dan ook toen hij op een energiek bewegend paard bleek te rijden waarbij hijzelf nauwelijks bleek te bewegen en waarbij hij blijkbaar heel comfortabel in het zadel zat. Ik zag mijn eerste töltende IJslander en maakte kennis met Arnold Faber. Bovendien herkende ik die ruige paardjes die ik indertijd een winter lang gefotografeerd had in de wei van Groot Bentveld. Het virus dat in 1959 was gezaaid werd zomaar opeens weer actief.
Diezelfde middag nog ging ik kijken en werd ik getroffen door de gezellige bende die zo typisch is voor veel IJslandse paardenbedrijven. Deze keer had ik eigenlijk geen eerlijke kans tegen het IJslander virus. Ik bleek te wonen op nog geen 150 meter van de belangrijkste verspreider en broedplaats van het gevreesde “Ice-virus”.Janneke Faber had het meteen door: een potentiële klant, een geval van zware jeugdbesmetting en dus:“wil je niet eens een buitenritje maken?” Natuurlijk wilde ik dat. En zo is ’t gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten